Wystawa czasowa 2017

NIGREDO ścichłem w chłodu

Wystawa nawiązuje do pojęcia Nigredo. Początkowo Nigredo, inaczej Blakness, oznaczało rozkład oraz dekompozycję materii. Funkcjonowało w opisie przebiegu procesu alchemicznego, było jego wstępnym etapem rozpoczynającym proces uzyskiwania kamienia filozoficznego. Po wielu stuleciach do mechanizmów tego procesu oraz do nomenklatury jego opisu powrócił Carl Gustaw Jung. Zastosował pojęcie Nigredo do wyrażenia najgłębszego stadium depresji. Ten moment zanurzenia w mroku psychicznego cierpienia i rozkładu energii libido był niezbędnym warunkiem do ponownego scalenia zdeintegrowanej osobowości. Na poziomie symbolicznym postać Chrystusa zstępującego do grobu, aby później doświadczyć rezurekcji, jest opisem tego procesu. Tak jak bez symbolicznej śmierci i zstępowania w mrok grobu nie byłoby możliwe Zmartwychwstanie, tak w celu odzyskania równowagi pomiędzy treściami nieświadomymi i świadomymi konieczne jest przeżycie momentu dekompozycji i rozpadu.

Wystawa Nigredo jest próbą wizualnej interpretacji tego pojęcia, odwołuje się również do rozbudowanej warstwy symbolicznej ilustrującej charakter i przebieg tego procesu. Do próby odnalezienia obrazowego ekwiwalentu tego pojęcia użyłem przetworzonych fotograficznie rysunków oraz fotografii. Większość zdjęć związana jest z filmem Powrót Giganta. Film ten również stanowi próbę opisu procesu Nigredo, przedstawia bohatera który dotknięty rozpaczą, depresją, melancholią doznaje procesu powolnego rozpadu. W warstwie narracyjnej filmu jest to tylko jedno z wielu podejmowanych zagadnień. Wystawa Nigredo stanowi zatem rodzaj przypisu do filmu, jest obrazową grą z wieloznacznością tego pojęcia.

Adam Sikora

Wystawa będzie prezentowana do 31 grudnia 2017 r.

O AUTORZE

Adam Sikora (ur. 3 maja 1960 w Mikołowie) jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie studiował na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej. Marzyła mu się fotografia, ale wybrał operatorstwo, ponieważ fotografii nie prowadziła wówczas żadna uczelnia. Po studiach (ukończonych w 1988 r.) podjął pracę w Ośrodku Telewizji Polskiej w Katowicach, gdzie stał się współzałożycielem Studia Form Telewizyjnych, w którym powstało wiele wartościowych spektakli i filmów. Bywa także scenarzystą i reżyserem. W dorobku Adama Sikory znajduje się kilkadziesiąt widowisk telewizyjnych i filmów dokumentalnych (m.in. „Bluesmani. Ballada o Janku „Kyksie” Skrzeku” z 1999 r.) oraz 25 fabuł (m.in. „Pokój saren”, „Wojaczek”, „Młyn i krzyż” Lecha Majewskiego; „Cztery noce z Anną”, „Essential Killing” Jerzego Skolimowskiego; „Drugi Brzeg”, „Ewa”, „Wszystkie kobiety Mateusza”).  Jego niepowtarzalny styl zdjęć filmowych („dążę nieustannie do obrazu zastygłego – malarskiego lub fotograficznego” – powiedział w jednym z wywiadów)  oraz współpraca z tak z wybitnymi reżyserami, jak Lech Majewski i Jerzy Skolimowski sprawiły, że Sikora okazał się jedną z ciekawszych indywidualności operatorskich w kinie polskim od końca lat 90. XX w., uhonorowanym wieloma prestiżowymi nagrodami. Są wśród nich: nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej za zdjęcia do Essential Killing, Orzeł – Polska Nagroda Filmowa i nagroda na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za zdjęcia do Czterech nocy z Anną, Srebrna Żaba na Camerimage 2001 za zdjęcia do „Angelusa”.